Już wkrótce więcej...

KALAHARI 2015

Tym razem wybrałyśmy się do Ugandy.  Nigdy wcześniej nie byłyśmy w Afryce Wschodniej,  nie poczułyśmy typowej dla tego rejonu wilgoci i nie widziałyśmy tak bujnej zieleni, która występuje tylko na równiku.  Podróż zaczęłyśmy nietypowo, od odwiedzin w sierocińcu w Kalagi, niedaleko Kampali, dla którego wcześniej zakupiłyśmy przybory szkolne, zabawki i ubrania. Spotkanie z dziećmi poważnie wryło się w naszą pamięć i już do końca pobytu w tym kraju dźwięczały nam w uszach słowa piosenki „(…) pineaple banana”, śpiewanej na melodię znanego wszystkim „Panie Janie…”

Odwiedziłyśmy jeden z największych i najstarszych parków narodowych, Murchison Falls. Zobaczyłyśmy Nil u swych źródeł, jezioro Victorii, miejscowe antylopy kob i mnóstwo hipopotamów. W Kibale Forest National Park spotkałyśmy się oko w oko z sympatycznym stadkiem szympansów, a także poznałyśmy mniej sympatyczne insekty tropikalnej dżungli. Las deszczowy z ponad 50-metrowymi drzewami, liczącymi po 200 lat zrobił na nas ogromne wrażenie.

W parku Narodowym Queen Elizabeth spotkałyśmy samotnego samca lwa, a tuż przed zachodem słońca, ukryte w wysokiej trawie spore stado lwic. Istnym rajem dla zwierząt okazał się kanał Kazinga, łączący jezioro Georga i Edwarda. Na krótkim rejsie zobaczyłyśmy chyba więcej zwierząt niż przez cały pobyt w Zambii. Stada słoni, bawołów, wylegujące się krokodyle i chyba z kilkaset hipopotamów. Do tego mnóstwo egzotycznych ptaków. Na koniec wyprawy odwiedziłyśmy Isaha Region, miejsce gdzie można spotkać „wspinające się lwy”. Z powodu gorąca lubią przebywać na drzewach. Niestety, zamiast lwów akrobatów, spotkałyśmy jedną, samotną lwicę, dyszącą pod drzewem…

Uganda to piękny kraj, ma wiele do zaoferowania, nie tylko piękną przyrodę i mnóstwo zwierząt, ale także niezwykle sympatycznych i życzliwych ludzi !

UGANDA

Zakurzone i wysmagane wiatrem, dotarłyśmy po raz trzeci w życiu do Kgalagadi Transfrontier Parku, na spotkanie z królami sawanny. Tym razem również nas nie zawiodły.
Na zakończenie trzeciej kalaharyjskiej wyprawy, obiecałyśmy sobie, że to był ostatni raz, bo wszystko już tutaj widziałyśmy… Wystarczyło kilka miesięcy i już tak nie myślimy. Wiemy, że będzie kolejny raz !

Pomimo wielkiego respektu, strachu i podwyższonego poziomu adrenaliny, jakiego nam dostarczyły, zakochałyśmy się w kalaharyjskich lwach… Co noc sypiały obok naszych namiotów, ryczały do świtu, a nawet walczyły… To było bardzo ekscytujące i niezwykłe doświadczenie ! Musimy to powtórzyć…

Słowo się rzekło i w sierpniu 2013r. po raz kolejny przekroczyłyśmy granice z Botswaną i tym razem przemierzyłyśmy bezkresne przestrzenie Central Kalahari Game Reserve, które sprawiły, że zapomniałyśmy o istnieniu świata i cywilizacji, a lwice z Piper Pan znowu przemówiły do nas…

Kiedy opuszczałyśmy Kalahari w lipcu 2008 roku wiedziałyśmy, że kiedyś tutaj wrócimy…
I tak się stało w październiku 2012 roku. Znowu znalazłyśmy się w ulubionym Kgalagadi Trasfrontier Parku, gdzie niespotykana bliskość natury pozwoliła doświadczyć dosłownego obcowania z dzikimi zwierzętami. Najbardziej urzekającym zjawiskiem, jakiego doświadczyłyśmy, były czerwone zachody słońca, po których o zmroku wszystkie zmysły wypełniają dźwięki tajemniczo szczekających gekonów i niosące się ponad wydmami porykiwania lwów… Ale to nie wszystko. Tym razem podróż obfitowała w bliskie spotkania z lwami…

KALAHARI 2012,2013

Kontynuując azjatyckie wędrówki na początku 2012r. odwiedziłyśmy Wietnam, magiczny kraj rozciągnięty z północy na południe niczym legendarny smok, który ogonem sięga do Morza Południowo-Chińskiego, a siedem głów położył wśród wystających z wody wapiennych skał Zatoki Ha Long. Jest mieszanką komunizmu, kapitalistycznych wpływów i drastycznych różnic społecznych. Po latach przestał w końcu kojarzyć się z okrutną wojną amerykańską-wietnamską i jest wyjątkowym kierunkiem podróży … To jedna z najbardziej udanych naszych podróży, przemili i życzliwi ludzie, wspaniałe jedzenie i wspaniałe krajobrazy. Naprawdę warto !

WIETNAM

To również prześladowany Tybet, z którego władze chińskie profilaktycznie nas wyrzuciły dając dwie godziny na opuszczenie granic… Warto to wszystko zobaczyć !

CHINY, TYBET

Potem los rzucił nas do Chin i Tybetu. Zderzenie z chińską rzeczywistością było bolesne, dalekie od zachwytu i rozminęło się z wyobraźnią. To co dla nas było logiczne, tam zderzało się z komunistycznym myśleniem i mentalnością… Zupełnie nie tak wyobrażałam sobie połączenie kilku tysięcy lat historii, kultury, najstarszej kuchni świata, wybitnej myśli filozoficznej i zawrotnego rozwoju gospodarczego. Współczesne Chiny dla wnikliwego oka to nie powszechnie opisywany cud gospodarczy, ale ponad 200 milionów ludzi, żyjących za mniej niż 1 dolara dziennie, nędza wieśniaków ciężko pracujących za miskę ryżu, więźniowie polityczni i kobiety, które nie mogą mieć dzieci… bo nie pozwala na to partyjna polityka planowania rodziny !

Tajlandia z kolei kojarzy się każdemu z białymi plażami, turkusową wodą i luksusowymi hotelami pełnymi roznegliżowanych turystów. Nasze wspomnienia są jednak zupełnie inne. W swojej podróży postanowiłyśmy poznać zupełnie inne oblicze tego raju na ziemi. Górzyste północne prowincje zamieszkałe przez górskie plemiona, których korzenie sięgają do Birmy, Laosu, a nawet Chin, ruiny dawnego Królestwa Sukhothai, Chiang Mai nazywane miastem 700 buddyjskich świątyń i skrajne oblicza Bangkoku. Poznałyśmy też historię przemytu opium, którym zajmowali się tajscy górale, a także los uchodźców politycznych ze skorumpowanej przez wojskowy reżim Birmy i komunistycznego Laosu. Spotkałyśmy też prawdziwego nazistę, który przy lunchu opowiadał nam o oblężeniu Stalingradu i byłego żołnierza tajskiej armii, zajmującego się do niedawna likwidacją gangów narkotykowych… Znalazłyśmy też uroczy zakątek w pobliżu birmańskiej granicy, ukryty pośród gór, wodospadów, nieprzebytej dżungli i górskich przełomów.
Podróż do Tajlandii będzie nam się także kojarzyć z największą w historii blokadą lotniska w Bangkoku, kiedy to na kilka dni przed planowanym wylotem nie wiedziałyśmy, czy nie zostaniemy zmuszone do zmiany planów.

TAJLANDIA

Po kilku latach przemierzania afrykańskich bezdroży przyszła pora na zmianę kierunku. Nową fascynacją stała się nadal tajemnicza Azja Południowa-Wschodnia, królestwo Buddy, tysięcy pagód, wiecznie uśmiechniętych i życzliwych ludzi, a także nieprzebytej dżungli i pięknych plaż. Z azjatyckich podróży najmilej wspominamy wyprawę do Kambodży, kraju o niezwykle bolesnej przeszłości, który nie tak dawno otarł się o apokalipsę zagłady własnego narodu za sprawą Czerwonych Khmerów. Do dziś męczą nas traumatyczne wspomnienia z Pól Śmierci i muzeum S-21, gdzie dokonało się ludobójstwo, które przemilczał świat… Kambodża to również chaotyczne Phnom Penh, z lepkim upałem, hałasem, kurzem, trującymi spalinami, ruchliwymi skrzyżowaniami, gdzie przy dźwięku klaksonów mijają się setki motorów, tuk tuków i samochodów. To zderzenie z prawdziwą Azją, mieszanką egzotyki i taniej urbanizacji. Przeciwieństwem chaosu miast jest spokój i tajemniczość zagubionych w dżungli mrocznych świątyń Angkoru. Znalezienie się pośród nich jest jedyną w swoim rodzaju pielgrzymką duchową do odmiennego świata religijnego kultu, wywodzącego się z nieznanej nam cywilizacji. Zachwyciło nas piękno kamiennej architektury w połączeniu z drapieżną przyrodą, która od prawie siedmiuset lat pochłania dziedzictwo khmerskiego imperium. Poznałyśmy też prawdziwe oblicze Kambodży, na które składa się kilkanaście milionów ludzi żyjących na co dzień w skrajnym ubóstwie nad brzegiem wielkiego Mekongu i życiodajnym jeziorem Tonle Sap, którzy zamiast uskarżać się na swój los, pracują w pocie czoła, żeby wyżywić rodzinę.

KAMBODŻA

KALAHARI 2008

Zupełnie inaczej wspominamy wyprawę na pustynię Kalahari, która przypomina żyzną sawannę, zmieniającą się po wiosennych deszczach w ukwieconą łąkę. Przemierzają ją stada antylop, pod samotnymi akacjami wylegują się czarnogrzywe lwy, a nocą na polowanie wyruszają wielkie koty. Do tego olśniewające zachody słońca nad czerwonymi wydmami. RPA kojarzy nam się też z pięknym wybrzeżem, Przylądkiem Dobrej Nadziei, wspaniałym winem z rejonu Stellenbosch, ale również z minioną epoką apartheidu i Nelsonem Mandelą, a także z jedną z największych w Afryce dzielnic slumsów na obrzeżach Johannesburga.

 Jedyne, czego tam doświadczyłyśmy, to pożar buszu, segregacja rasowa i spacer z przewodnikiem uzbrojonym w … drewniany kij.

O Delcie Okavango marzyłyśmy długo, z czasem wręcz obsesyjnie. Wiedziałyśmy, że to jeden z najpiękniejszych i zarazem najdroższych zakątków w Afryce, utworzony przez rozległe rozlewisko rzeki Okavango, która nigdy nie spotyka się z oceanem, tylko wsiąka w piaski pustyni Kalahari. Jest największą śródlądową deltą, należącą do najdzikszych zakątków pierwotnej przyrody na Ziemi. Marzyłyśmy o tym, żeby zaszyć się na jednej z wysepek i podglądać życie dzikich zwierząt i ptaków. Koniecznie chciałyśmy dotknąć tego, co nieosiągalne, ale delta nieco nas zawiodła. Niepotrzebnie uwierzyłyśmy, że tam również można zorganizować tanią wyprawę…

DELTA OKAVANGO

NAMIBIA, ZAMBIA

Wkrótce potem zainspirował nas artykuł w Podróżach, gdzie na okładce naszą uwagę zwróciła intensywnie czerwona pustynia gdzieś na południu Afryki. To była Namibia, mieszanka krajobrazów, od oceanu na skraju pustyni, przez góry, sawannę, aż po nieprzebyty busz pełen dzikich zwierząt. Potem przyszła kolej na Zambię, gdzie po raz pierwszy przemierzałyśmy busz na piechotę w towarzystwie uzbrojonego strażnika i gdzie pogonił nas szalony słoń… To jeden z najbiedniejszych krajów świata, położony z dala od popularnych szlaków turystycznych, ale też daleko od cywilizacji, do jakiej przywykliśmy w Europie. I właśnie dlatego ma smak prawdziwej Afryki.

...postanowiłyśmy zdobyć najwyższy szczyt Altasu Wysokiego, Jebal Toubkal, a na koniec spędziłyśmy noc pod rozgwieżdżonym niebem Sahary…. Wracając z Maroka nie czułyśmy żalu, bo w głębi duszy wiedziałyśmy, że żegnamy się z Afryką tylko na jakiś czas.

Zrodziło się nowe marzenie, które bardzo szybko przerodziło się w obsesję, jaką stała się Afryka… To wyjątkowe miejsce na Ziemi. Ma w sobie coś, co sprawia, że można ją pokochać za pierwszym razem. To jedyna odwzajemniona miłość na całe życie, której możemy być pewni. Trudno jest pisać o tej fascynacji, bo żadne słowa nie wyrażą nastroju, światła i niepowtarzalnego zapachu afrykańskiej czerwonej ziemi. Najpierw chciałyśmy tylko postawić stopę na czarnym lądzie i zwiedzić marokański port w Tangerze. Ale jak się tam znalazłyśmy, coś popchnęło nas dalej. Pojechałyśmy do egzotycznego Marrakeszu, na słynny w całej Afryce Północnej plac Jemal El Fna, potem ...

MAROKO

Po latach odniosłyśmy wrażenie, że góry odkryły przed nami już wszystkie tajemnice, a my doświadczyłyśmy wśród nich skrajnych uczuć, od miłości do nienawiści, ale przede wszystkim prawdziwej przyjaźni, która przeszła trudne próby i połączyła nas jak lina alpinistów na jedno wspólne życie. Pewnego dnia poczułyśmy, że mamy dość zimnych biwaków, burz śnieżnych w środku lata i ciągłego strachu o własne bezpieczeństwo. Za wszelką cenę zapragnęłyśmy słońca, ciepła, rozgrzanej ziemi i zapachów innych niż śnieg i deszcz…
I tak zwiedziłyśmy idylliczne wyspy Eolskie, zaliczyłyśmy biwak pod czynnym wulkanem Stromboli i dotarłyśmy do Andaluzji. Stąd niedaleko było na Gibraltar…

WYSPY ŚRÓDZIEMNOMORSKIE

APENINY, SIERRA NEVADA, WYSOKIE TAURY

DOLOMITY, ALPY, PIRENEJE

Mile wspominamy wspinaczkę na Corno Grande, gdzie usłyszałyśmy O sole mio, odśpiewane na szczycie przez sympatycznego Włocha, kłopoty z językiem hiszpańskim jak zgubiłyśmy się w okolicy Mulhacena i po zejściu w dół po raz pierwszy nie wiedziałyśmy, gdzie jesteśmy… O dreszczyk emocji przyprawia nas do dziś wspomnienie strasznej burzy pod szczytem Mont Blanc, którą przeczekiwałyśmy w blaszanym schronie na wysokości 4362, czy sylwestrowy biwak na grani Tatr Zachodnich, kiedy huragan porwał nam namiot, a temperatura zbliżała się do minus trzydziestu stopni…. Bywałyśmy też bardzo uparte i przez trzy kolejne wyprawy zmagałyśmy się ze szczytem Grossglocknera, usiłując posiąść jego wierzchołek. W końcu się udało.

Podróże fascynowały nas już od dzieciństwa. Najpierw o nich marzyłyśmy czytając kolejne książki i relacje z podróży odnalezione na łamach różnych czasopism. W końcu wyjechałyśmy na swoją pierwszą samodzielną wyprawę w góry. Spodobało nam się, i to bardzo. Złapałyśmy tzw. górskiego bakcyla, i bez gór nie potrafiłyśmy już żyć. Doświadczenie zdobywałyśmy stopniowo, krok po kroku, od rodzimych gór, przez wędrówki alpejskie, Apeniny, Pireneje, Sierra Nevada. Pamiętamy jak po raz pierwszy zauroczyło nas morze mgieł widziane ze szczytu Śnieżki, smak wspaniałego bigosu w Dolinie Łomniczki, czy pierogów z jagodami pod Strzechą Akademicką.

OD POCZĄTKU ...

Niech podróżni odnajdą szczęście tam, dokąd się udają. Niech bez żadnego wysiłku osiągną to,

co zaplanowali. A po bezpiecznym powrocie ... niech połączą się w szczęściu ze swymi bliskimi.
(Dalailama XIV, 7 lat w Tybecie)